സാഹിത്യം

ഹിമാലയൻ വിശേഷങ്ങൾ

ഹേ കന്യക വധൂവേ 

നിനക്ക്നിന്റെ പ്രിയനേ കാണേണ്ടേ 
കാട്ടിൽ... 
പേമാരിയിൽ ....
ഇരുളിൽ 
നിന്നെ ഉപേക്ഷിച്ചവൻ 
രാജ്യംവാഴുന്നതറിയുന്നില്ലേ 
വധൂവേ ഇനി മതി നിൻ കാത്തിരിപ്പ്

ഹേ ബാലികാ വധൂവേ 
നിന്റെ മുടിയിഴകൾ 
വെളുത്തുവല്ലോ 
മര്യാദ രാമൻ വാഴും പാവന കാലം 
അവനായി നീ വീണ്ടും 
അഗ്നിയിൽ സ്നാനം ചെയ്തു പരിശുദ്ധ ആവുമോ 
വധൂവേ ഇനി മതി നിൻ കാത്തിരിപ്പ് 

വീടിനും പരിസരത്തിനും പ്രത്യേകിച്ച് മാറ്റങ്ങളൊന്നും ഇല്ല. വാതിൽ തുറന്നു കിടപ്പുണ്ട്. വീട്ടിൽ വന്നു കയറിയപ്പോഴുള്ള ഈ നിശബ്ദത വല്ലാത്തൊരു വീർപ്പുമുട്ടലാണ്. പെട്ടെന്നാണ് ആ നിശബ്ദതയെ ഭേദിച്ചുകൊണ്ട് മുറ്റത്തുനിന്നും ശബ്ദം കേട്ടത്... 

'''ങാ, നീയോ എന്താ പെട്ടെന്നിങ്ങനെ...'''' 

ആ ചോദ്യത്തിന് മറുപടിയൊന്നും പറയാൻ അവന് തോന്നിയില്ല. വീടിനെ നടുക്കിയ ആ സാഹസികതയ്ക്കുശേഷം ഇന്ന് പത്തു വർഷങ്ങൾ കഴിയുന്നു. അതിനിടെ ഒരിക്കലെ വന്നിട്ടുള്ളൂ... ഈ വീട്ടിലെ തനിക്കായി ശബ്ദിച്ച ശബ്ദം നിലച്ചപ്പോൾ, പിന്നീട് ഇങ്ങോട്ട് വന്നിട്ടില്ല. 

ആദ്യം പറയട്ടെ. ജീവിതത്തിൽ ഞാൻ ശാരീരികമായി നന്നായിരുന്നത് മൂവാറ്റുപുഴയിലെ താമസക്കാലത്തായിരുന്നു. ജോലിഭാരമുണ്ടായിരുന്നു. ജോലിക്കുശേഷമുള്ള അലഞ്ഞുതിരിയൽ ധാരാളമുണ്ടായിരുന്നു. ഹോട്ടൽഭക്ഷണം സുഖകരമായിരുന്നില്ല. എന്നിട്ടും ആരോഗ്യം അത്രയും മെച്ചപ്പെടാനുള്ള കാരണം മൂവാറ്റുപുഴയാറ്റിലെ കുളി തന്നെ. പെരുമ്പടവം ശ്രീധരനോടൊന്നിച്ച് പുഴക്കരക്കാവിനു സമീപത്തെ ത്രിവേണിസംഗമത്തിൽ കുളിച്ചുകയറുമ്പോൾ അന്നൊക്കെ തോന്നിയിരുന്ന ഉന്മേഷം ഗംഗയിലും പമ്പയിലും കുളിച്ചപ്പോൾ മാത്രമേ അനുഭവപ്പെട്ടിട്ടുള്ളൂ.

മൂവാറ്റുപുഴ എനിക്കന്യമായ സ്ഥലമല്ല. ഞാൻ ജനിച്ച കോട്ടയത്തുനിന്നും താമസിച്ച തൃക്കാരിയൂരിലേക്ക് സഞ്ചരിക്കുന്നത് മൂവാറ്റുപുഴ വഴിയാണ്. കോട്ടയത്തെ വീട്ടിലേക്ക് പോകുമ്പോഴൊക്കെ ഞാൻ മൂവാറ്റുപുഴയെ കണ്ടിരുന്നു - ചെറുപ്പം മുതലേ.

വണ്ടി രാത്രി പതിനൊന്നരയോടു കൂടി എത്തി. പതിനൊന്നു മണിക്ക് മൂവാറ്റുപുഴ നിന്ന് തിരുവനന്തപുരത്തേയ്ക്കുള്ള കെഎസ്ആർടിസി എക്‌സ്പ്രസ്സാണ്‌. പിറവത്തു താമസിക്കുമ്പോൾ കൂത്താട്ടുകുളത്തു വന്നാണ് ബസ്സിൽ കേറുന്നത്. നേരത്തെ തന്നെ ഫോണിൽ എംഎൽഎ പാസ്സ് നമ്പർ പറഞ്ഞാൽ മതി. എത്ര തിരക്കുണ്ടെങ്കിലും ഒരു സീറ്റൊഴിച്ചിടും.

രണ്ടുപേർക്കുള്ള സീറ്റിനടുത്തേക്ക് ഞാനെത്തുമ്പോഴെ ഇടതുവശം ചേർന്നിരുന്ന മധ്യവയസ്‌കൻ എന്റെ സീറ്റൊഴിഞ്ഞു തന്നു. പാന്റ്‌സും ഇൻസർട്ട് ചെയ്ത സ്ലാക്കും ധരിച്ച് കാഴ്ചയിൽ മാന്യനായ അയാൾ എന്നെ നോക്കി പുഞ്ചിരിച്ചു. 

"സാറു തിരുവനന്തപുരത്തേക്കാണോ?" അയാൾ ചോദിച്ചു.

ജീവിതത്തിന്റെ ത്വരിതഗതിക്കിടയിൽ ഇടയ്ക്കിടെ തിരിഞ്ഞുനോക്കാൻ ശ്രമിക്കാറുണ്ട്. നേരിട്ടു യുദ്ധം ചെയ്യുന്ന ധർമ്മമുറകൾ അപ്രത്യക്ഷമായിരിക്കുന്ന ഇക്കാലത്ത് പിന്നിൽ ആപത്തിന്റെ നിഴൽ വീഴുക സ്വാഭാവികം. പ്രതിരോധിക്കാൻ ഒന്നും എനിക്ക് കഴിവില്ല. ഒഴിഞ്ഞുമാറുക ശീലവുമല്ല. വിധിചിത്രത്തിനു വിധേയനാണ് എന്ന തോന്നൽ വിട്ടൊഴിയാത്ത ശക്തിയാണ് എപ്പോഴും. ആ വിധിയുടെ അനുശൾ#ാസനത്തിനു വഴങ്ങിയാണ് ജീവിതത്തെ ഇവിടം വരെ കൊണ്ടെത്തിച്ചത് എന്നും ഞാനോർക്കുന്നു.

Nisha, was a 13 year old girl. Her face was a sea of joy, silence and tranquillity.

It was the spring of 1985. The sweet fragrance of roses and jasmines were spread in the air.

At night, Nisha ran to terrace with her mother to look at the stars. She was interested in pulsar stars. She collected the paper cuttings and news about the interventions of new stars.